Kraamverlof (of vaderschapsverlof of geboorteverlof) is het recht op verlof vlak na de bevalling van de partner. Nederlandse werknemers hebben op grond van de Wet arbeid en zorg recht op twee dagen kraamverlof. De werkgever moet gedurende die twee dagen het salaris doorbetalen. Het kraamverlof moet opgenomen worden binnen vier weken na de bevalling (of, bij een ziekenhuisbevalling: binnen vier weken nadat de baby thuiskomt). Naast het recht op kraamverlof bestaat in Nederland recht op calamiteitenverlof en ander kort verzuimverlof voor de bevalling zelf en de aangifte van de geboorte.

Op 17 juni 2007 (Vaderdag) dient Tweede Kamerlid Ineke van Gent (GroenLinks) een initiatiefwetsvoorstel in om het kraamverlof te verruimen van twee dagen naar twee weken. Volgens GroenLinks is de periode van twee dagen te kort voor de vader om zich aan het kind te hechten. In een wijziging van het wetsvoorstel is dit, onder de noemer "babyverlof", aangepast naar één week. Op 18 februari 2010 bleek in de Tweede Kamer geen meerderheid te zijn voor het wetsvoorstel, vooral vanwege de kosten die met het extra verlof gepaard zouden gaan. Op 23 februari 2010 stemde de commissie vrouwenrechten en gendergelijkheid van het Europese Parlement in met een richtlijn die 14 dagen vaderschapsverlof verplicht stelt. Op 21 oktober 2010 stemde ook het Europees Parlement in met de richtlijn. In december van datzelfde jaar wees de Raad van Ministers (waaronder Henk Kamp namens het Nederlandse Kabinet-Rutte I) het voorstel echter af. In augustus 2015 maakte de commissie bij monde van Frans Timmermans bekend het oorspronkelijke voorstel dat de goedkeuring had van het Europees Parlement terug te trekken en te werken aan een nieuw voorstel.