De schadeafwikkeling bestaat uit een aantal fasen. Op de eerste plaats natuurlijk de vaststelling van de aansprakelijkheid. In negen van de tien gevallen loopt deze discussie met een verzekeringsmaatschappij.

Deze fase is van groot belang want op het moment dat aansprakelijk wordt erkend betekend dit dat uw volledige schade, inclusief de kosten van rechtsbijstand, moet worden betaald.

Veel letselschadebureaus adverteren met no cure no pay afspraken en stellen dat zij alle kosten voor hun rekening nemen. In vrijwel alle gevallen draait u dan toch zelf op voor de kosten. U levert namelijk een hoog percentage in van uw schadevergoeding terwijl al lang duidelijk is dat de aansprakelijkheid geen discussie oplevert.

De belangrijkste posten op een rijtje:


Niet alleen het slachtoffer heeft recht op schadevergoeding. Bij overlijden hebben ook familieleden die door het slachtoffer werden onderhouden, recht op vergoeding van de overlijdensschade. Het gaat hierbij op de eerste plaats om de echtgenoot of ongehuwde partner en de kinderen. Het uitgangspunt is dat met de schadevergoeding de levenstandaard van het achterblijvende gezin in stand moet worden gehouden. Zeker met het meer en meer wegvallen van sociale voorzieningen is het belangrijk deze post in de gaten te houden.

Reeds nu al raden we u aan alle uitgaven die verband houden met het letsel nauwkeurig bij te houden. Let niet alleen op de vanzelfsprekende schade zoals het lagere inkomen dat u heeft maar ook de op zich zichzelf bezien kleine posten zoals speciale kleding, extra reiskosten, kosten voor visite etc. Hoe beter u kosten kunt onderbouwen met bijvoorbeeld facturen, hoe sneller de discussie kan worden afgewikkeld.

Het inschakelen van deskundige hulp loont. Ook bij relatief eenvoudige zaken kunt u al een jurist inschakelen omdat de dader ook verplicht is de kosten van een deskundige te betalen. U hoeft uw jurist in de meeste gevallen dus niet zelf te betalen. Zeker in discussies met verzekeringsmaatschappijen is het aan te raden deskundige hulp in te schakelen.

Bij een letsel door het werk draait het bij het vaststellen van de aansprakelijkheid doorgaans om twee vragen:


Voor een werknemer is met name de eerste vraag van belang omdat de werknemer dit punt aannemelijk zal moeten maken. Een arbeidsongeval kan direct ontstaan doordat u zich bijvoorbeeld heeft verwond aan een machine of ergens van af bent gevallen. Een discussie over het ontstaan van het letsel tijdens het werk zal in zo'n situatie niet plaatsvinden omdat dat direct duidelijk is. Soms ligt het moeilijker omdat het letsel zich pas na lange tijd openbaart en een directe oorzaak moeilijk valt aan te wijzen. RSI is hiervan een bekend voorbeeld. In dat geval ligt de bewijslast een stuk moeilijker omdat doorgaans een medicus het verband tussen letsel en werk moet beoordelen. De werkgever zal vervolgens of in samenhang met de eerste vraag moeten duidelijk maken dat hij voldoende veiligheidsmaatregelen heeft genomen. Juist als werknemer heeft u bij arbeidsongevallen doorgaans een relatief eenvoudige bewijslast. Aansprakelijkheid kan ook aan de orde zijn op het moment dat het ongeluk niet direct is te wijten aan het ontbreken van veiligheidsmaatregelen. Actueel en veelvoorkomend is dat u tijdens het rijden (auto of fiets) voor de baas een auto-ongeluk krijgt. Ook in dat geval is de werkgever doorgaans aansprakelijk voor uw schade.

Bij verkeerongevallen is de aansprakelijkheid vaak al snel duidelijk. U bent van achteren aangereden of de andere bestuurder verleende geen voorrang. Toch geven we u de volgende vingerwijzigingen:

Bij een kopstaart botsing stelt de verzekeringsmaatschappij vaak dat u te abrupt heeft geremd. In de rechtspraak wordt dit verweer vrijwel echter nooit aanvaard. Een achterligger moet juist een dusdanige afstand houden dat hij kan anticiperen op plotseling remmen.

Na allerhande discussies stelt de verzekeringsmaatschappij voor de aansprakelijkheid voor uw schade dan maar te delen. De tegenpartij verleende dan wel geen voorrang maar u reed bijvoorbeeld wel erg hard. Hierdoor kon de wederpartij de afstand niet inschatten. Vaak bent u al danig vermoeid door de langdurige kwestie en u gaat akkoord met een schulddeling van 50/50. Dit betekent volgens u dan dat de verzekeringsmaatschappij 50% van uw schade zal betalen. Dit gebeurt dan ook meestal snel maar vervolgens ontvangt u een rekening voor de helft van de kosten van de tegenpartij. Het addertje komt onder het gras vandaan: U bent per slot van rekening akkoord gegaan met schulddeling. Let dus goed op!

Veel voorkomend is het aanbod van de verzekeringsmaatschappij de zaak snel af te wikkelen. U krijgt een aanbod voor de schade aan uw voertuig en wellicht nog wat smartengeld. Om er snel van af te zijn moet u vervolgens wel per omgaande een vaststellingsovereenkomst tekenen. Doe dit niet zomaar omdat u hiermee afziet van welke andere schadeclaim dan ook. Met name bij letsel wordt het vaak pas op langere termijn duidelijk welke schade u heeft.

Bij ziekte en re-integratie gelden globaal de volgende regels:

Verjaring

Er geldt in art. 3:310 lid 1 BW een absolute verjaringstermijn van 20 jaren bij letselschade en een relatieve verjaringstermijn van vijf jaren na het bekend worden met de schade en de daarvoor aansprakelijke partij.

Verder bepaalt art. 3:310 lid 2 BW dat vorderingen uit letsel- en overlijdensschade pas verjaren na 30 jaren in het geval van milieuschade en schade door blootstelling aan gevaarlijke stoffen in de zin van art. 6:175 BW.

Sinds 1 februari 2004 bepaalt art. 3:310 lid 5 BW dat in afwijking van de absolute verjaringstermijn (van 20 jaren), de relatieve verjaringstermijn van vijf jaren (uit art. 3:310 lid 1 BW) en de verjaringstermijn van 30 jaren uit lid 2 een vordering uit letselschade/overlijdensschade pas vijf jaren na de dag waarop men bekend werd met de schade en de aansprakelijke partij verjaart. Voorheen werd er op grond van vaste jurisprudentie rondom de blootstelling aan asbest al aangenomen dat op grond van de beperkende werking van de redelijkheid en billijkheid (art. 6:248 lid 2 en 6:2 lid 2 BW) een beroep op verjaring onredelijk zou zijn. Het gaat hierbij om verborgen schade waarbij bijvoorbeeld een ziekte pas uitbreekt na het verstrijken van de oude verjaringstermijn van 20 jaren.