Bekentenis

Een bekentenis is een verklaring van een persoon dat hij of zij een regel overtreden heeft.

Een bekentenis van een feit dat wettelijk strafbaar is, met name van een misdaad, vormt een bewijs voor het begaan van een strafbaar feit. Een bekentenis is echter niet voldoende (artikel 341 lid 4 van het Nederlandse Wetboek van Strafvordering en artikel 384 lid 4 Sv BES): er is aanvullend bewijs nodig. Soms zegt een bekennende verdachte te veel zodat er sprake van daderkennis, en dan staat Justitie een stuk sterker.

Als een verdachte wordt ondervraagd, proberen de ondervragers vaak om een bekentenis te krijgen van de verdachte.

Valse bekentenis

Een valse bekentenis is een verklaring van een verdachte, dat hij of zij iets strafbaars gedaan heeft, terwijl dat niet waar is. Omdat een bekentenis als een zeer sterk bewijs geldt, is er na een valse bekentenis een groot risico dat er een gerechtelijke dwaling volgt; dat wil zeggen, dat iemand gestraft wordt voor iets wat hij niet gedaan heeft.

Marteling

Vanouds heerste de mening dat een onschuldige nimmer iets zal bekennen. Dus als men de verdachte tot een bekentenis kon krijgen, was de zaak rond. Vaak werd de verdachte door middel van marteling tot een bekentenis gedwongen. In de praktijk was deze methode onbetrouwbaar, want iemand zal bij marteling meestal alles zeggen wat men wil horen. Daar komt nog bij dat de marteling meestal werd voortgezet tot de verdachte bekende – of stierf.

In een moderne rechtsstaat is marteling niet meer geoorloofd, maar desondanks komt het voor dat een onschuldige zodanig onder druk wordt gezet, dat hij een bekentenis aflegt, al was het maar om van het gezeur af te zijn.

Zaanse verhoormethode

De Zaanse verhoormethode is een omstreden verhoormethode bij justitiële zaken die zich kenmerkt door het laten herbeleven van de misdaadsituatie. De methode is vernoemd naar Zaandam, waar voor het eerst gebruik werd gemaakt van deze vorm van verhoor. Het is gebaseerd op het CASE 36 communicatiemodel (Communication Analysing System Europe), waarbij een model voor zelfmanagement wordt geboden dat mensen leert door middel van communicatietechnieken vastgeroeste leerprocessen en gewoonten in zichzelf te onderkennen en aan te pakken. De techniek werd in de jaren 90 van de 20e eeuw vaak toegepast, maar is sinds november 1996 verboden.

Licentie: CC BY-SA 3.0 - Auteur(s): Johan Lont - changed and improved by Noorland Juristen.