Een confiscatie, onttrekking aan het verkeer of verbeurdverklaring is in het strafrecht het verklaren dat een veroordeelde het eigendom over bepaalde goederen of vermogen of delen daarvan verliest. De handeling zelf heet confisqueren.

De goederen moeten bij verbeurdverklaring in relatie staan tot het strafbaar feit, dus óf door een strafbaar feit zijn verkregen óf voorwerpen zijn waarmee een strafbaar feit is gepleegd. Het gaat bij onttrekking aan het verkeer om goederen die de veroordeelde niet mag bezitten (zoals een vuurwapen of een radiozender) en in dat geval is confiscatie bijna vanzelfsprekend. Geconfisqueerde goederen worden vaak vernietigd, om de schijn te voorkomen dat de staat zichzelf door confiscatie verrijkt.

Vliegtuigpassagiers moeten vaak toestaan dat een voorwerp (bijvoorbeeld een schaar) bij vertrek geconfisqueerd wordt. Het gaat hier niet om een strafbaar feit (de passagier had waarschijnlijk geen slechte bedoelingen) en eigenlijk heeft de passagier recht op teruggave, maar meestal zijn de daaraan verbonden administratiekosten hoger dan de waarde van het voorwerp. Ook in dit geval moeten de goederen vernietigd worden.

De term confiscatie wordt ook veel gebruikt wanneer in oorlogssituaties en dergelijke de overheerser goederen of gronden van de onderdrukte, die zijn wettig eigendom zijn, in bezit neemt ten eigen bate. Ook registergoederen als vliegtuigen en schepen kunnen verbeurdverklaard worden, men spreekt dan van 'aan de ketting leggen' of 'opleggen'. Na de Tweede Wereldoorlog werden alle goederen in Nederland die bezit waren van Duitse particulieren, zoals kasteel Slangenburg en het eiland Schiermonnikoog, geconfisqueerd middels een speciale Noodwet.

Confiscatie is niet hetzelfde als onteigening. Bij onteigening ontvangt de benadeelde persoon een vergoeding.