Het gerechtshof behandelt alleen zaken in hoger beroep. In geval van hoger beroep behandelt het gerechtshof de zaak opnieuw in volle omvang, tenzij de partij die in hoger beroep is gekomen, de verdachte of het Openbaar Ministerie, het hoger beroep heeft beperkt tot bepaalde strafbare feiten. Het gerechtshof luistert opnieuw naar de standpunten van het Openbaar Ministerie, te weten de eis en de onderbouwing ervan die in een zogeheten requisitoir worden uitgesproken, en naar het pleidooi van de verdachte, meestal uitgesproken door een advocaat. Het gerechtshof is in beginsel niet gebonden aan de uitspraak van de rechtbank. Iemand die in eerste instantie is veroordeeld, kan dus worden vrijgesproken, maar ook een hogere straf krijgen. Mensen die in eerste instantie zijn vrijgesproken kunnen wederom worden vrijgesproken, maar ook worden veroordeeld tot een straf. De regel dat mensen na een vrijspraak in hoger beroep alleen maar bij eenparigheid van stemmen (unaniem oordeel) konden worden veroordeeld tot een straf is per 1 maart 2007 komen te vervallen.

Partijen die het niet eens zijn met een uitspraak van het gerechtshof kunnen op de griffie van het gerechtshof beroep in cassatie instellen, waarna de zaak wordt voorgelegd aan de Hoge Raad. Deze instantie beoordeelt echter alleen of het recht juist is toegepast en of de uitspraak van het hof voldoende is gemotiveerd. Onderzoek naar de feiten zal door de Hoge Raad niet worden ingesteld.

Wanneer men het oneens is met een besluit van het Openbaar Ministerie om, nadat aangifte is gedaan, een persoon of rechtspersoon niet te vervolgen (een sepot) kan men bezwaar aantekenen bij het gerechtshof. Het gerechtshof kan bevelen dat tot vervolging moet worden overgegaan.

In België wordt de term gerechtshof gebruikt, zowel voor het gebouw waarin een rechtbank zetelt (gerechtsgebouw), als voor de rechtbankzelf. Strikt genomen zou de term echter alleen mogen slaan op die rechtbanken die met "hof" worden aangeduid, zoals het hof van beroep, het arbeidshof en dergelijke.