Uit Nederlandse politiecijfers blijkt dat 90 procent van de verdachten bij huiselijk geweld man is. De slachtoffers zijn voor het overgrote merendeel vrouwen: 75,5 procent. Wanneer vrouwen daders zijn, zo blijkt uit onderzoek van de Britse hoogleraar Marianne Hester (2009) dat zij, vaker dan mannen, slaan om zich te verdedigen en dat het geweld dat ze gebruiken meestal minder ernstig is. Het geweld dat mannen in huis gebruiken heeft meestal ernstiger gevolgen. Bijvoorbeeld: tussen 1996 en 2006 werden in Nederland vier tot vijf keer zoveel vrouwen als mannen door hun partner vermoord. John Archer, hoogleraar psychologie aan de Universiteit van centraal Lancashire en voorzitter van de International Society for Research op agressie komt op basis van 82 Amerikaanse en Britse onderzoeken, daterend vanaf 1972, echter tot de conclusie dat vrouwen minstens even gewelddadig zijn als mannen en ook vaker beginnen met het geweld. Hierbij betrok hij ook 17 onderzoeken gebaseerd op meldingen van slachtoffers van geweld tussen partners. Uit onderzoek blijkt tevens dat wanneer mannen slachtoffer zijn van huiselijk geweld, door een vrouw gepleegd, zij doorgaans geen aangifte doen.

Kinderen kunnen slachtoffer zijn van huiselijk geweld dat hen persoonlijk aangedaan wordt. Ze worden door sommigen ook als slachtoffer gezien als ze enkel getuige zijn van geweld tussen ouders, omdat dit hun serieuze psychische problemen zou geven.

Kinderen kunnen ook zelf huiselijk geweld plegen, bijvoorbeeld door het slaan van een zorgbehoeftige vader of moeder. In de praktijk blijkt vaak dat kinderen die huiselijk geweld hebben ondergaan later in hun eigen relaties ook gemakkelijk tot geweld overgaan om problemen op te lossen.

In veel landen (o.a Nieuw-Zeeland, Oostenrijk, vele staten van de Verenigde Staten) is wetgeving in werking getreden die het mogelijk maakt om vermeende daders van huiselijk geweld zonder vorm van proces tijdelijk uit hun huis te plaatsen (huisverbod). In Nederland is op 1 januari 2009 de Wet Tijdelijk Huisverbod in werking getreden. Deze wet maakt het mogelijk om een verdachte van huiselijk geweld voor een periode van, in beginsel 10 dagen, uit huis te plaatsen. De uithuisgeplaatste mag gedurende deze periode op geen enkele manier contact opnemen met het thuisfront. Bijzonder aan deze wet is dat er feitelijk nog geen huiselijk geweld hoeft te zijn gepleegd. Ook wanneer de situatie zodanig is dat er een ernstige dreiging bestaat dat huiselijk geweld zal worden gepleegd (en het dus eigenlijk een kwestie van afwachten is dat de boel escaleert en er alsnog geweld c.q. een strafbaar feit wordt gepleegd), kan een tijdelijk huisverbod worden opgelegd. Doel van de Wet Tijdelijk Huisverbod is dan ook om het mogelijk te maken dat justitie vroegtijdig en preventief kan ingrijpen en huiselijk geweld kan worden voorkomen.

De hulpverlening aan vrouwen die slachtoffer zijn van huiselijk geweld is voor het grootste deel geconcentreerd in "Blijf-van-mijn-lijf-huizen". Er zijn ongeveer dertig opvanghuizen waar jaarlijks duizenden vrouwen worden opgevangen. Sinds 2008 zijn er ook vier opvanghuizen voor mannelijke slachtoffers, met in totaal veertig plaatsen, die voor de helft worden bezet door slachtoffers van eergeweld en mensenhandel.

In Nederland bestaat tevens het Aware-systeem.