In het Belgisch Strafwetboek zijn de zedendelicten geregeld in Boek II, Titel VII. Daarbij worden ook enkele andere delicten behandeld, zoals het te vondeling leggen en het verlaten van kinderen en ontvoering van minderjarigen. Als eigenlijke seksuele delicten zijn strafbaar gesteld: aanranding der eerbaarheid en verkrachting, bederf van de jeugd en prostitutie, openbare schennis van de goede zeden en dubbel huwelijk. Sedert de jaren 1970 bestaat in België de neiging de strafbaarheid van allerlei zedendelicten te verminderen of op te heffen. Zo zijn bij de Wet van 9 juli 1973 de laatste drie leden van art. 383 Sw., waardoor publiciteit voor voorbehoedmiddelen werd verboden – een delict in de categorie openbare schennis van de goede zeden – geschrapt. Ook de bepalingen in het Strafwetboek betreffende homoseksuele handelingen werden herzien.

Een zedendelict kan zijn een zedenmisdrijf, of een overtreding tegen de zeden.

In Nederland betreft Titel XIV van het Tweede Boek (Misdrijven) van het Wetboek van Strafrecht misdrijven tegen de zeden. Deze bestaat uit de artikelen 239 t/m 253.

De meeste zedenmisdrijven (artikelen 239, 240 en 240b t/m 251) hebben met seks te maken, artikel 240a kan met seks te maken, maar is algemener.


De artikelen 252 en 253 behandelen andere zedenmisdrijven, zoals het verkopen van alcoholische drank aan iemand die al dronken is, en het ter beschikking stellen van een kind onder de 12 voor bedelarij of ongezonde arbeid.

De artikelen 240b en 242 tot en met 250, voor zover gepleegd ten aanzien van iemand onder de 18, gelden ook voor Nederlanders en inwoners van Nederland die het misdrijf buiten Nederland plegen, zoals bij sekstoerisme.

In Nederland betreft Titel VI van het Derde Boek (Overtredingen) van het Wetboek van Strafrecht overtredingen tegen de zeden. Deze bestaat na het vervallen van de meeste artikelen alleen nog uit artikel 453:


Bij de Wet van 13 juli 2002 tot wijziging van het Wetboek van Strafrecht, het Wetboek van Strafvordering en de Gemeentewet (partiële wijziging zedelijkheidswetgeving) werden onder meer de artilken 240b en 247 gewijzigd en artikel 248c toegevoegd.

Recente wetten:


Webcamseks met een minderjarige kan onder meer eventueel vallen onder artikel 248a, en bij het bewaren van de beelden eventueel onder artikel 240b

Vervallen bepalingen

Op 25 oktober 2007 is te Lanzarote tot stand gekomen het Verdrag van de Raad van Europa inzake de bescherming van kinderen tegen seksuele uitbuiting en seksueel misbruik (Council of Europe Convention on the Protection of Children against Sexual Exploitation and Sexual Abuse). Het is in Nederland gepubliceerd als Trb. 2008, 58, met de Engelse en Franse authentieke tekst en de Nederlandse vertaling.

Het definieert "kind" als persoon jonger dan 18 jaar, geeft ook een definitie van "seksuele uitbuiting en seksueel misbruik van kinderen", en bepaalt dat de verdragslanden dit strafbaar stellen. Wat elk land zelf bepaalt is de leeftijd van seksuele meerderjarigheid; deze varieert in de lidstaten van 13 tot 17 (voor Nederland: 16). Voor seksueel meerderjarige kinderen (voor Nederland: 16- en 17-jarigen) zijn sommige delicten wel van toepassing, en andere niet, zie boven.

Een verdragspartij kan op bepaalde punten een voorbehoud maken:


Nederland maakt geen voorbehoud, en verbiedt dit dus wel.

Oktober 2011 hadden 43 van de 47 lidstaten het verdrag ondertekend en hadden 15 staten het Verdrag bekrachtigd. Het Verdrag is 1 juli 2010 in werking getreden.

Voor de Nederlandse goedkeuring en implementatie zie ook boven. De Nationaal Rapporteur Mensenrechten bracht oktober 2011 haar Eerst Rapportage Kinderpornografie uit. Hierin wordt gepleit voor een integrale aanpak waarin niet alleen het Ministerie van Veiligheid en Justitie maar ook het Ministerie van VWS actief zou moeten worden. Daarnaast ziet de rapporteur een duidelijke taak weggelegd voor private initiatieven, in samenwerking met de overheid.